Ostatni zajazd w Rannej,
czyli wspomnienie studniówki z 31. stycznia 2015 roku
pisane wierszem

Zegar wybił osiemnastą, wszyscy oddech wstrzymali,

aż nagle głos donośny rozległ się po sali.

Weronika i Natalia powitały gości,

zwiastując tym samym rozpoczęcie uroczystości.

Poloneza czas zacząć, tak tradycja każe,

Nikodem podał rękę Agacie i mkną w pierwszej parze.

Wnet za nimi szeregi w pary się gromadzą,

dano hasło, zaczęto taniec - oni prowadzą.

Stąpają powoli, niby od niechcenia,

lecz nagle każdy krok nabiera znaczenia.

Gdy się to wszystko w jedną całość składa,

"Cóż to za figury" - z tłumu wnet pada,

"Toż to niesłychane, patrzcie starzy, młodzi,

to ostatni rocznik, co tak poloneza wodzi!"

I szły pary po parach hucznie i wesoło,

rozkręcało się, znowu skręcało się koło.

Jak wąż olbrzymi, w tysiąc łamiący się zwojów,

mieni się cętkowata, różna barwa strojów.

I tak by poloneza tańcowali do rana,

lecz na salę wpadła Jagoda przez policję ścigana.

Nieświadoma wykroczeń, jakie popełniła,

z policjantów niewinne żarty robiła.

Na szczęście wszystko dobrze się skończyło,

dzięki urokowi osobistemu bez mandatu się obyło.

Wtem wszyscy tłumnie na parkiet ruszyli

i przy dźwiękach muzyki świetnie się bawili.

Rumbę, rock&rolla, cza - czę i kankana,

I tak tańcowali do białego rana...

I ja tam z nimi byłam, dobrze się bawiłam,
A com widziała i słyszała, we wspomnieniach umieściłam.


Anna Pawlak